NEnz

We noemden haar altijd superoma. Niet dat ze nou immer gehuld in cape door het leven ging. En aan grote lichtmasten zwaaien deed ze ook niet. We noemden haar zo omdat ze dezelfde naam had als één van haar dochters en het anders te verwarrend werd. En ook omdat ze nou eenmaal super
was. Een ontzettend sterk mens met de pit van een temperamentvolle Spaanse peper. Liep tot op haar 89e nog elke week vanaf haar huisje naar de stad en weer terug. Het was ook echt een gek wijf. Zo sloeg ze mijn moeder een keer keihard op haar kont, waarna ze riep: “Moet je eens kijken wat een batterij!” Laat ik je allereerst vertellen dat mijn moeder helemaal niet het type is van de Junk in the Trunk, voordat ik ruzie met haar krijg. Maar superoma was de enige die daarmee wegkwam.

Ik herinner me dat ik een keer bij haar op visite was, ze woonde in de Utrechtse wijk Ondiep; één groot multiculti geheel, toen ze onder haar raam een oude Marokkaanse man voorbij zag lopen. “Kijk, daar gaat mijn vrijer!”, zei ze toen tegen me. Ik heb tien minuten lang blauw gelegen van de lach. Of dan die keer dat haar beste vriendin bij haar op visite was en ze allebei een kersenbonbon naarbinnen werkten. Het duurde acht hele minuten voordat ze het ding hadden fijngekauwd met die kunstgebitten en tot die tijd was het muisstil, op wat gesmak na. Daarna besloten ze ruzie te gaan maken over het feit of de loodgieter in 2b het vriendje van mijn oma of van haar vriendin was.

93 is ze geworden, mijn overgrootmoeder. Wat een leeftijd. Wie kan er nu nog zeggen dat ‘ie z’n moeders oma zo lang gekend heeft? Ik weet dat ik haar en haar humor ontzettend zal gaan missen. Maar eigenlijk miste ik haar al, de ‘oude’ oma, zoals ik haar kende. Want hoe sterk ze ook was, het laatste anderhalf jaar was ze ontzettend achteruitgegaan.
Stond ze om drie uur ’s nachts ineens met haar jas aan op de gallerij om naar de stad te gaan. En vanaf het punt dat ze verhuisde naar het bejaardentehuis, veranderde ze nog meer.
Toch kon je aan bepaalde dingen nog wel merken dat ze diezelfde ondeugende vrouw was. Toen ik de laatste keer dat ik haar zag met haar en haar buurvrouw ging wandelen en haar terugbracht
naar de afdeling, zagen we een zaal vol verpieterde oude mensjes die met restjes kwijl in hun
mondhoeken naar Pieter Post zaten te kijken op tv. En het leek toen net alsof mijn oma even dacht: “Ze zijn allemaal gek hier, ik weet wel beter.” Waarop haar buurvrouw nog even bij me influisterde: “Sommigen hier zijn te stom om te weten wat ze zelf denken”. Daarna namen de oude besjes plaats tussen hun leeftijdsgenootjes om Pieter Post in zijn autootje over het scherm te zien scheuren. Postpakketjes achterin.

Weet je, ze was de oudste van de afdeling. En de zusters vertelden dat ze heel wat lol met haar
hadden gehad; die ondeugende tante. Ze zullen haar heel erg missen, zeiden ze. Waarmee ze
precies verwoordden wat ik op dat moment dacht.
Gelukkig is ze nog voor altijd in mijn gedachten.

For all we know – Donny Hathaway