NEnz

Ik ben dól op het krijgen van pakketjes. Zodra er weer een TPG- of andersoortig mannetje met een postpakketje voor de deur staat, begint mijn hart te racen en maakt mijn lever een vreugdesprongetje. Het feit dat geen van de Nederlandse TPG-medewerkers eruit ziet als een exemplaar dat met zijn package voor SATC’s Samantha’s neus zou kunnen staan, is ze dan alweer vergeven. Een pakket, een pakket! Een pakket, voor mij!
Zodra ik de grote envelop of kartonnen doos in mijn rozegelakte klauwen heb, gooi ik de deur met een noodgang dicht (de TPG’er met een versufde gezichtsuitdrukking op mijn deurmat achterlatend), ren ik zo snel ik kan naar de eettafel en scheur ik de hele handel open terwijl ik ondertussen mijn postpakketjesdeuntje neurie. Het is zo al een aantal keren voorgekomen dat ik verschrikt met basketballgympen in maat 48 in mijn hand stond, één of ander vaag boek wat me helemaal niets zei te pakken had of naar een proefverpakking kattenbrokjes met rijst en vis stond te staren. Tja, in mijn enthousiasme open ik ook wel eens de pakjes voor andere lieden in het huis (de gympen waren voor mijn broertje van twee meter, dat snap je). En dat wordt me niet altijd in dank afgenomen.
Maar toen ik gisteren nietsvermoedend thuiskwam en er ineens een grote envelop met mijn naam erop naar me lag te lonken, wist ik dat ik legaal kon gaan scheuren. Ik verwachtte namelijk helemaal geen pakje, wat me des te nieuwsgieriger en may i say, opgewondener maakte. Wat bleek? Er zat een grote shiny fles Gucci Envy Me-parfum in. Blijkbaar had ik die gewonnen door een keer een enquête in te vullen voor het blad BLVD; iets wat ik al lang vergeten was! En het mooie is; dat was naar aanleiding van een proefabonnement dat ik toendertijd óók had gewonnen door een formuliertje in te vullen op de Women Inc. beurs.
You connect the dots; ik ben dus een bijzonder vrolijke Francien vandaag. En ik ruik ook nog eens heel lekker.

Postpakketjesdeuntje – NEnz