NEnz

Voor de slimmeriken onder ons wie het nog ontgaan is: morgen is het queensday. Ik zat al in half juni stukjes te pennen over onze koningin, nee dat lieg ik, het was geloof ik februari. Dat lijkt me nou zo bizar hè: om je verjaardag met het hele land samen te vieren. Ik heb al moeite met die tweeënhalve paardenkop die op mijn zomerse birthday komt opduiken. De rest van de mensheid zit dan met de billen bloot op een Spaanse playa, eet zich klem aan kebabs waarvan de gemiddelde voedselinspecteur de bibbers krijgt in Turkijke of hangt de Crocodile Steve uit in één of andere Aziatische jungle. Ik moet toegeven: dan voel ik me soms best wel een beetje remi. En Bea; die zorgt gewoon dat iedereen met haar mee feest. Die last er gewoon een vrije dag voor in (behalve dit jaar dan… leve de jaargangen waarbij alle vrije dagen in het weekend vallen), zodat ze gevrijwaard is van partypoopers.
Ik vraag me af of ze dan net zo wakker wordt als wij. Ik zie het al voor me; Bea in haar nachtpon, nog geen spoortje van de haarlakhelm, rekkend en strekkend en zich afvragend welke dag het ook alweer is vandaag. Dan: “Ohja, vandaag vieren we mijn verjeurdag” (zo praat ze dan een beetje hè, kom op, leef je es in!) waarna ze een bad neemt in oranjevla. En dan die hele stapel post en cadeautjes waarvan minstens de helft van Johan Vlemmix op de ontbijttafel. Ja, prachtig. En dan het land in. In de koets. De gouden koets die golddigger Kimmora Lee Simmons in complete extase achter zou laten. Of laten ze die niet uitrukken op Koninginnedag? Zwaaiend vanuit haar gouden kooitje. Ik had daar al lang een of andere robotarm voor laten ontwikkelen die het wuiven van mij over zou nemen. Laat staan voor het schudden van al die plak-, eelt- en zweethandjes.
Und jetzt wieder terug naar het paleis. Waar ze onder het genot van een grote oranjetompouce van de HEMA en een glaasje Oranjebitter eens lekker voor de buis wegzakt bij het commentaar van Maartje van Weegen. Tja, je bent nou eenmaal geboren met een gouden lepel in je bekje of niet.
Voor mij in ieder geval geen bad van oranjevla morgen, geen post, geen gouden koets en geen oranjetompouce. Ik neem een frisse douche, hop even langs bij mamalief die mijn oude zooi staat te verkopen op het winkelcentrum, jump in de tram richting Utrecht en ga heerlijk genieten van mijn jaarlijkse suikerspin. En voor héél even, eventjes maar, voel ik me dan net The Queen Bea.

Pretty Girl – David Ryan Harris