NEnz

Ze zeggen wel eens dat sommige dingen in het leven te mooi zijn om waar te kunnen zijn. Zo voelde ik me de afgelopen weken wel eens, als ik op mijn panterprintballerinaatjes afreisde naar mijn werk. Ik heb er wel eens wat over losgelaten: ik werkte op de allerleukste redactie ter wereld, waar ik meewerkte aan het bedenken van een nieuw blad. Daar wachtte me dan elke keer weer een spannende dag. Chitchatten met mensen bij de leukste modemerken, stápels fashionmags doorspitten om op nieuwe ideeën en trends te komen, pakketjes vol make-up en kleren openmaken, de stad in om spulletjes bij elkaar te shoppen, instructies geven aan fotografen bij fotoshoots en nog veel meer van dat leuks. Na het tripje Barcelona waar ik jullie dan ook allemaal de ogen mee uit heb lopen steken op mijn log, had ik heel sterk het gevoel dat er geen grotere geluksvogel in de wereld bestond dan ondergetekende. Nu ja, op Michelle Williams na misschien, want die hangt aan de arm van Heath Ledger.
Ik leefde mijn droom. Tot afgelopen woensdag, toen mijn wereld door elkaar geschud werd. "Het nieuwe blad komt er niet", kregen we als donderdslag bij heldere hemel te horen. En mijn werkzaamheden stopten op dat moment gewoon. Ik kan je niet beschrijven hoe enorm rot ik me voelde.
Maar veel tijd om de boodschap te verwerken had ik niet; mijn moeder wachtte me op bij de Ladies Night van The Devil Wears Prada in de bioscoop. Een welkome afleiding, want in thuis zitten te sippen had ik bepaald geen trek.
En dan komt er de vreselijke morning after. De ochtend waarop je wakker wordt en denkt: er was iets vervelends, maar wat ook alweer? En dan: oh ja. Godverde.
Ik heb vier uur lang met mijn hoofd onder de dekens gelegen, niet in staat om ook maar één vin te verroeren. Daarna sleepte ik mezelf onder de douche en zette ik de nieuwe cd van India.Arie op. India is mijn therapie in welke situatie dan ook. Als troost trok ik mijn Daryl aan, schoof ik lekkere warme Hello Kitty-sokken om mijn voeten en stortte ik me op een bak verse cupcakejes. En ’s middags ging ik samen met ex-Glam Girl Judith en haar friends naar de Sample Sale van Vis Wife Judith Osborn. Tussen de hysterisch rondrennende fashion victims en bonte truitjes kwam de oude Nens weer boven. Mijn Judith kreeg het zelfs voor elkaar om een ontmoeting met Miss Osborn te regelen; we mochten haar kantoor binnen en even later trippelden we rond door de showroom, vol met toekomstig winkelrekmateriaal. Ik knapte er enorm van op.
Toen ik Judith & Co gedag had gezegd, besloot ik nog eventjes te gaan soloshoppen in Utrecht. Alwaar ik veranderde in een blij meisje. Het stomme was: mensen leken die avond extra aardig tegen me. Ik kreeg complimentje na complimentje en ook vrijdag, toen ik er even tussenuit wilde en naar Hilversum vertrok, was iedereen even nice & friendly.
Er is een heel mooi gezegde voor situaties als deze:
When it’s really dark, you can see the stars.
It’s so true…