NEnz

Oké. Zei ik van de week nog in kalme, Dalai Lama-achtige taal dat elke rotsituatie ook zijn mooiigheden heeft; nu begin ik Saddam Hussein-achtige trekken te vertonen.
Ik moet namelijk een nieuwe baan als redacteur zien te vinden. En dat graag binnen twee maanden. Dan kun je net zo goed proberen om Jack uit Will & Grace op vrouwen te laten vallen. Impossible.
En dus wordt er van mij verwacht dat ik elke dag leurend met mijn portfolio, als een soort straatkat tijdschriftredactie na tijdschriftredactie afstruin, om te vragen of er (aanvullend) werk voor me is. "Want", zo zei mijn adviseuse tegen mij, "jij zit toch wel in de rottigste situatie die je hierbij kunt bedenken." Fijn, ik denk dat ik nu maar doorga voor de wasmachine…
Ik ben des duivels: net de állerleukste baan ter wereld verloren en dan moet ik nu maar weer fris & fruitig zijn en staan te trappelen van enthousiasme voor een nieuwe uitdaging. I’m tellin ya: mijn ballerina’s staan vooralsnog stevig op de grond.
Ik heb helemaal geen zin om (hyper)actief te solliciteren. Ik heb zin om met de dekens over mijn hoofd in mijn bed te blijven liggen, om me in zwarte rouwkledij te hullen (daar schijn ik overigens dan wel het goede modeseizoen voor te hebben uitgekozen) en om Sex and the City- en Will & Grace-marathons te houden.
En dan hoop ik dat er op een dag iemand naast mijn bed staat met in zijn handen de perfecte baan. Of een niet-onaantrekkelijke multimiljonair (een combinatie die nooit samen lijkt te gaan) die toevallig op me valt.
Maar leuke banen groeien nou eenmaal niet aan bomen en ik vind mezelf (en mijn vriend) iets te lief om te settelen voor een oude wrek met poen.
Toch maar weer dat sollicitatiecircus in dan… enne, als iemand iets voor me weet (*wimpergeknipper*)?

Rehab – Amy Winehouse