Je zou het misschien niet zeggen, gezien mijn grote interesse voor oppervlakkigheden als de nieuwe it-bag van Dior, een groot interview met airhead Paris Hilton en programma’s waarin gezocht wordt naar het volgende eendagsvliegje, eeeh, topmodel, maar ik ben gek op gedichten.
– ik las nu even een korte pauze in waarin u met uw wimpers kunt knipperen –
Goed, gedichten dus. Één van mijn grootste onhebbelijkheden is dat ik niet kan dichten. Want, zo verwacht ik van mezelf, als je een beetje kunt schrijven, moet je ook kunnen dichten. Het is immers allemaal hocuspocus met woorden.
Nou, die theorie gaat dus mooi niet op.
Je wil niet weten hoeveel kladblokken vol met mijn zielenroerselen er al in de prullenbak verdwenen zijn. Hoe vaak ik een dichtsetting voor mezelf heb gecreeërd (ahum: een donkere kamer, verlicht door kaarsjes en met het aroma van wierrook en een rustig soulceedeetje op de achtergrond). Maar het mocht allemaal niet baten. Ik klink altijd als de schoolnerd die een bekogeling met tomaten uitlokt.
I suck at poetry.
Nee, neem dan de Japanse Haiku. As you all may or may not know: niet nummertje 14 op de kaart bij Wagamama, maar een kort en bondig gedichtje dat zijn oorsprong vindt in het land van de rijzende zon.
Twee zinnen en het werk is vaak al gepiept. Dichtkunst voor beginners, dus eigenlijk. De Britse Siobhan Adcock toverde het boek ‘Hipster Haiku’ uit de pen, vol met deze korte gedichtjes. En het leuke is: ze zijn allemaal helemaal van deze tijd. Geen slap gewouwel over trouwe liefde, geen stoffige termen voor bejaarden, maar pittige Haiku’s over alles wat de jongere van deze tijd bezighoudt.
Par example:
It remains so cold
In the space between my Vans
And footless leggings
I know Atari
She knows only Nintendo
Generation gap
I love you, pomade
for that sexy bedhead look
though I bathe daily
I heart vintage clothes
but yes, I can admit it:
I smell like moth funk
Jouw Sinterklaas-gedicht van dit jaar wordt vast een echt stukje kunst.
Meedichten? Check de website.
13 Comments