NEnz

Gisteravond, tijdens mijn vaste routine van Project Runway kijken en ondertussen vechten tegen de slaap, verslikte ik mij zowat in mijn huis-tuin-en-keuken-Martini (ik zal nooit tot de Fabulous Shaker Boys behoren, zucht…) toen ik de ontwerpen van de heerlijk gestoorde Jay McCarroll over de catwalk zag trippelen. Want waar-o-waar hebben we dat eerder gezien, lieve lezers? Juistem! Nu was de brij in mijn hoofd die ik mijn kleine mode-encyclopedie noem (op een dag zal ‘ie zo vol zijn als die van Fiona…) gelukkig nog niet in zijn REM-slaap en kon ik concluderen dat Jay zijn met graffiti bespoten koptelefoons nooit van Mijn Grote Vriend Daryl kan hebben gejat (o en Daryl, als je dit op toevallige wijze leest: ik ben geen gestoorde groupie, mijn blog dient gelezen te worden met een grote emmer zout aan je zij – dus hup; eerst de keuken in!). En nou ja, ze hálen het natuurlijk ook niet bij het werk van de meester van de mode.
Toch was het een hele lekkere aflevering. Met de bitchfight tussen Kara Saun en die geflipte oude vrouw met vogelpoep-haar (maar verder ben ik onpartijdig… kuch) over de schoenen als hoogte- en dieptepunt tegelijk. Ik heb toen uit pure ergernis in één keer alle rode nagellak van mijn nageltjes af gekrabd. Tja.
Ik zeg: op naar seizoen nummero twee! Enne… voor wie zaten jullie eigenlijk juichend in de huiskamer?

Left & Right – D’Angelo