NEnz

Ik leef momenteel een beetje tussen twee werelden. Enerzijds is er het nieuwe huis dat we nu zorgvuldig aan het opbouwen en mooi maken zijn, anderzijds wonen we nog in ons oude appartement, dat nu toch wel behoorlijk kaal en on-kerstig begint te worden (en je weet dat ik een kerstsukkel ben!). Tien dagen lang zijn we non-stop bezig geweest met verven, verfspullen kopen en af- en aanrijden met spullen.

Ik dacht eigenlijk dat het wel meeviel met mijn meisjes-meisje-gehalte, maar na tien dagen lang rondlopen in een spijkerbroek met verf en kniegaten (de ‘Jon Bon Jovi’-broek gedoopt), verflucht inademen en gemiddeld 2x per dag ronddolen door de bouwmarkt op zoek naar contactdozen, Alabastine en afdekplastic, heb ik inmiddels het uiterlijk verworven van iemand die drie kinderen heeft gebaard in een Thaise gevangenis (je zou gillen als ik je mijn nagels zou laten zien). Tussen u en mij kan ik nu niets fijners bedenken dan een manicure, geföhnd kappershaar en winkels waar de verlichting smaakvol is, Billie Holiday op de achtergrond zingt en alles zacht en mooi is.

Gelukkig heb ik er wél alle vertrouwen in dat ons nieuwe huis heel mooi gaat worden. Er is gewoon iets met de ruimte waardoor ik me er gelijk op m’n gemak voel. Bovendien ontvingen we bij aanvang direct een hartelijk kaartje van buurvrouw Nel (volgens eigen zeggen het type ‘wij-doen-niet-zo-moeilijk’) en heb ik ook al kennisgemaakt met mijn andere buren; een allerschattigst Indonesisch echtpaar dat elke ochtend hun stoepje keurig schoonveegt. Dat belooft alvast veel goeds (en is effe totaal andere koek dan De Japies, Skibril en De Sekte waar u eerder over kon lezen op dit blog).

Als alle weergoden ons gunstig gezind zijn, gaan we komend weekend over. Voor ’t eggie. Wij tweetjes, een bank, een bed, een tafel, een roze Chinese kast en een katertje. Daarna stoken we een vreugdevuurtje met de Jon Bon Jovi-broek. En dan ga ik als de wiedeweerga mijn nagels laten vertroetelen.