NEnz

.

Had ik al verteld dat ik het druk had? Juist ja. En had ik ook al verteld dat middenin die drukte, op ongeveer het meest hysterische punt, mijn laptop het begaf? Ach, je hebt mij vast al horen gillen toen het drama zich voltrok. Of eigenlijk bleef ik bijzonder, niet-NEnz-achtig kalm op die zondagavond toen mijn notebook na een paar afleveringen Hells Kitchen kijken niet meer aanging. Fie (vernoemd naar oppergoeroe La Hering, ja) sukkelde in de slaapstand en toen ik poogde haar netjes af te sluiten, ging ze niet meer aan. Eigenlijk heeft het ook wel weer iets romantisch; dat ze à la Doornroosje in een diepe slaap is gegleden. Met dan weer het niet-zo romantische detail dat mijn laptop zo ongeveer mijn leven is en ik er elke dag op dien te werken. Stress! Help! Hysterie!

Maar, zoals gezegd: op het dieptepunt zelf zat ik alleen maar een beetje te pruilen en dacht ik in al mijn naïviteit dat het stukje techniek de volgende ochtend op miraculeuze wijze wel weer aan zou gaan (ik heb in mijn leven te veel Disney films gezien).
Niet dus. Ik kon de paniek in mijn hoofd nog even uitstellen, omdat er maandag eerst een vrije dag en een shoppingmissie naar Antwerpen gepland stonden (moest een jurk voor het 50-jarig huwelijksfeest van opi & omi en ik vertikte het om er onglamourous uit te zien omwille van mijn kapotte laptop). Maar dinsdag brak naturellement de pleuris uit.

Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ik toch eigenlijk niets kon zonder de bestanden op mijn harde schijf (je weet wel: leven enzo). Dus ging ik waar geen NEnz eerder was gegaan: de computerwinkel. Ofwel: nerdworld. Nadat ik werd geholpen door een jongen die rechtstreeks uit autismeland leek gekropen, ging ik naar huis met een apparaatje waar ik mijn harde schijf in diende te transporteren. Ik zal verder niet in detail treden (en u dodelijk vermoeien), maar sluit het hele geval aan op de USB-poort van een willekeurige computer et voilà: ge kunt weer bij uw bestanden/leven.
Toen vriendlief (a.k.a. Superman en zeker in dit soort gevallen) ’s avonds echter verscheen met ingenieuze schroevendraaierset, bleek de harde schijf met geen mogelijkheid in het apparaat te passen. Zeg maar het principe van Vicky Beckham in een Marc Jacobs reclame.
En dus mocht NEnz – o happy happy joy! – de volgende dag terug naar nerdworld. Alwaar de nerds, al even stoïcijns als de dag ervoor, mij vertelden dat er nog eerst een gedeelte van de harde schijf afgehaald diende te worden (achweetikveul). Maar één spastisch trekje en de harde schijf kon naar het laptopkerkhof, zo werd mij op het hart gedrukt. Ik ben niet weggegaan voor ze het ding ter plekke in en uit elkaar zetten. à 17,50, thankyouverymuch.

Om een lang verhaal kort te maken: ik zit nu vloekend achter een zéér (en ik bedoel: zéér!) onhandige leencomputer, terwijl Fie ergens op een koude, kille werkbank wordt geopereerd.
Vergeeft u mij dus als het wat langer duurt voordat de verse updates komen; ik ben in diepe rouw en probeer ondertussen om mijn surrogaat-pc niet in elkaar te timmeren met een botte bijl.
Hopelijk tot heel snel blogs.

Lights Out – Santogold