NEnz

In mijn appartementencomplex is het dagelijks een ware pakjespolka. Busjes van TNT, UPS en DHL rijden af en aan, bezorgers lopen heen en weer door het gebouw en als er bewoners afwezig zijn, worden hun pakjes geregeld bij buren kriskras door het gebouw afgegeven. Dat gaat op zich allemaal prima, behalve als Mr. Bachelor Guy van rechtsboven op je pakjes moet passen, want dan kun je rustig een week of twee blijven aanbellen terwijl je vooralsnog naar je kimono-ophangsysteem kan fluiten (= lang verhaal).

Ik bespeurde dan ook geen vuiltje aan de lucht toen ik vorige week twee Fafi-tees bij Colette in mijn virtuele winkelmandje deponeerde en online afrekende. Ik bestel zo vaak pakjes bij Colette en die zijn er ook nog altijd heel snel, wat fijn is.

Nu bleek ik de DHL-bezorger afgelopen donderdag en vrijdag steeds net te hebben misgelopen, waardoor er twee gele briefjes in de brievenbus lagen met daarop de aankondiging dat ik de koerier had gemist. Wat nog even verwarrend was, was dat op briefje nummer 2 wederom vrolijk stond aangekruist ‘eerste afleverpoging, we komen de volgende werkdag terug’.

Volgens de DHL-telefoniste zou ik toch een afspraak moeten maken om mijn felbegeerde pakje de volgende dag te laten bezorgen. Dat zou wel betekenen dat ik tussen 09:00 en 17:00 thuis zou moeten blijven, omdat ze altijd zo’n ruime marge moeten nemen. Nou, vooruit dan. Voor Fafi-shirts ben ik tot veel bereid, zelfs om een dag als kluizenaar door te moeten brengen.

Dinsdag trof ik overtuigende gelijkenissen met filmmeisje Nell, maar om tien over half zeven was er echter nog altijd geen koerier langs geweest. De verklaring van de telefoniste was simpel: waarschijnlijk was de koerier om half zes aan komen bellen (wat volgens mij nog steeds een half uur buiten afgesproken tijd is, maar goed) en waren zijn briefjes nét opgeweest, waardoor hij die niet in mijn brievenbus had kunnen stoppen om mij te laten weten dat hij geweest was. Dat ik de hele dag gewoon thuis was, oren gespitst op elke vorm van koeriersgeluid en geen bel heb gehoord, werd onder de categorie ‘bel plotseling stuk’ geschaard.

Dus onder luid gezucht (ik was te moe om me te verzetten) maakte ik dan maar een afspraak om zelf bij DHL langs te gaan, om het pakje op te halen. De rit ernaartoe was wegens plotselinge black-out van de rijvaardigheden, felle laagstaande zon, regen en beslagen ramen een helletocht, maar dat terzijde. Ik stond voor het loket bij DHL en kwam mijn pakje afhalen.

Wat ik echter vergeten was, was dat ik het pakje had laten bezorgen onder de naam van mijn bedrijf (nu niet hele spannende gedachten gaan hebben: als je als freelancer een eenmanszaak runt, is er sprake van een ‘eigen bedrijf’. Voor inlichtingen, bel mijn accountant). Bovendien kloppen de adresgegevens op mijn legitimatiebewijzen niet meer, omdat ik een jaar geleden ben verhuisd naar een andere stad.

De pummel achter de DHL-desk (als ik kwaad ben, komt er bij mij gek genoeg een Oud-Hollandse woordenschat naar boven) die net een hap van zijn boterham wilde nemen en daarin bruut gestoord werd door moi, vond daarom mijn rijbewijs, onderhuidse chip, drie buisjes bloed en een volledige uitdraai van mijn stamboom niet genoeg ‘legitimatie’ en vroeg om specifieke bedrijfslegitimatie (ik zou trouwens graag willen weten wat hij dan precies onder bedrijfslegitimatie beschouwt. Had ik een medewerker van de Kamer van Koophandel onder gijzeling mee moeten nemen?). Die ik niet had. En ook mijn laatste leuke bedrijfskaartje had ik onlangs aan een cakegirl van Rosie’s Cupcakes gegeven. Sjit.

De pummel-achter-de-desk leek niet overtuigd en keek me onderzoekend aan. Alsof ik een bloeddiamant had aangeschaft via internet, dames en heren!

Waarop hij zei (en ik zweer je dat hij er een sadistische wenkbrauw bij optrok): “Dat vind ik wel heel raar hoor, dat de eigenaar van een bedrijf geen kaartjes bij zich heeft.”

Wat ik op dat moment had willen zeggen: “Weet je wat IK raar vind? Dat ik gisteren verdomme van 9 tot 5 voor niets heb zitten wachten op één of andere aardsluie chauffeur van jullie die niet is komen opdagen, waardoor ik vandaag in de stromende regen met verblindende zon en beslagen ramen naar dit Godvergeten oord heb moeten reizen om op mijn bedrijfsvoering te worden bekritiseerd door een pummel achter een desk!”

Wat ik écht zei, was: “……………………….” (en “8,9,10”, in mijn hoofd).

Na wat onduidelijk gerommel met papieren en wat gemok, gaf hij mijn felbegeerde Fafi-shirts dan ein-de-lijk mee. Ik wacht met smart tot het ouderwets niet-online-winkelen weer in de mode komt. En tot die tijd reis ik maar naar Parijs om mijn Colette-boodschappen te kunnen doen.

Free me – Joss Stone