NEnz

Jaja, the saga continues. Want dacht ik van de week nog dat ik never nooit meer aan de door mij felbegeerde SATC shoebox kon komen, gisteren kreeg ik weer een sprankje hoop. Ik had namelijk een voicemailberichtje van iemand bij Sacha, dat mijn laarzen al binnen waren. Ik kon m’n geluk niet op: mijn laarzen waren precies binnengekomen op dé dag van de SATC-actie! Hooray! En na een vreugdedansje besloot ik mijn geluk eens te gaan delen met mijn msn-contacten.
Ik sprak vriendin R. aan. “Ben je nog langs Sacha geweest?” vroeg ik haar, omdat ik haar van de week op de hoogte had gesteld van de actie en R. zo’n roze box ook wel zag zitten. “Jaahaa!”, zei ze. “Ik zag alleen helemaal geen schoenen die ik leuk vond, dus heb ik toen maar aan de verkoper gevraagd of ik de doos ook gewoon kon kopen.” “En, wat zei hij?” vroeg ik haar. “Nou, hij vroeg er twintig euro voor!”, zei ze verontwaardigd. “Dus toen ik vroeg of het niet voor tien euro kon, begon hij opeens heel moeilijk te doen en riep hij heel hard: ‘Nee is nee!’.” “Da’s weird”, zei ik. “Jaaa, en wat nog weirder is, is dat hij later toch naar me toe kwam en me zo’n box gaf. Gratis! Beter hè?”
En hoewel ik oprecht blij voor haar was, werd ik toch ook een tikkeltje jaloers. “Ach, als jij morgen gaat, hebben ze ze vast nog wel”, probeerde R.
En dus ging ik vandaag, gewapende met mijn grootste glimlach, op weg naar Sacha. Daar aangekomen, bleken de laarzen helaas toch niet zo lekker te zitten. Een maatje kleiner zat weer te krap. En na een half uur twijfelend en als een soort dronken cowboy op de dingen rond te hebben gewaggeld, besloot ik dat de prijs van de boots toch iets te hoog was om de dingen maar op de gok mee te nemen, hopend dat ik ze wel in zou lopen. Ik liet ze daarom staan.
Maar, missie 2 was nog niet volbracht. Weer zette ik een vrolijke glimlach op en liep ik naar de verkoopster. Ik vroeg haar of er misschien een mogelijkheid was om de doos ook los te kopen, aangezien ik er helemaal weg van was (enthousiasme helpt!). Maar ze keek me aan met een chagarijnige blik en antwoordde met Excorcist-achtige stem: “Nee, alleen als je schoenen koopt.” Ik zweer het je, het leek wel een hyena die het karkas van een antilope bewaakt.
Maar ik weigerde hierdoor in een zielig hoopje NEnz te veranderen en liep door naar het andere filiaal van Sacha. Misschien hadden de medewerkers daar wel een hart, in plaats van een gapende leegte in hun borstkas.
Vol positieve chi stapte ik naarbinnen en legde ik het hele verhaal uit aan de verkoopmedewerkster. Maar ook zij kon me de box niet meegeven, omdat “je die alleen krijgt als je een paar schoenen koopt”.
Het leek wel een slechte b-film. Daar liep ik, in de stromende regen naar huis. Zonder box. En terwijl mensen lachend inkopen aan het doen waren, voelde ik me best klote. Natuurlijk, het is maar een kartonnen box, maar na zoveel moeite was het me toch niet gelukt. Dus mijn wanhopige kreet aan iedereen die dit leest: mocht je een of andere manier weten waarop ik mijn SATC verzameling toch helemaal compleet kan maken (als je bijvoorbeeld een oom hebt die in de boxen-fabriek werkt of als je nichtje niets doet met haar SATC-box – ik vrees dat ik na mijn betoog mensen die medewerkers bij Sacha kennen niets hoef te vragen) , ik ben een gewillig luisteraar!
En voor nu: bring on the chocolate…