NEnz

Dat er wat mensen zouden reageren, dat had ik wel verwacht. In mijn hoofd vormde zich een prettig aantal van zeven nieuwe log-bezoekers, die mij zouden vertellen dat ze mijn verhalen vaak lezen, maar gewoon niet wisten wat ze zouden moeten reageren. Of misschien, met een beetje hoop, wel negen of tien. Maar dat ik potdomme 63 reacties binnen zou krijgen in mijn mailbox, daarvan viel mijn beglosste bekje toch wel even open. Holy cow, waar waren jullie al die tijd? Al die tijd dat ik de diepste gevoelens uit mijn ziel oprakelde en neertypte op mijn wit-met-roze achtergrond? En dacht dat mijn gedachtenkronkels maar door zeven trouwe bezoekers werden gelezen?
Ja luitjes, he-le-maal geweldig, al die reacties van de afgelopen dagen. Ik heb het gevoel dat ik 63 grote roze veren in mijn reet gestoken heb gekregen. En ik voel me tot in het diepst van mijn ziel geroerd door jullie überlieve reacties en complimentjes. Begrijp me niet verkeerd lieve lezers, de oproep tot reactie was zeker geen verwijt naar jullie toe. Ik ben waarschijnlijk de eerste die toegeeft dat mijn ritueel bij logbezoek bestaat uit lezen, vervolgens glimlachen/enthousiast toejuichen met gebalde vuist hoog in de lucht/mijn neus ophalen en denken; waaat?! (al komt dit zeer zelden voor)/een traantje wegpinken, waarna ik in gedachten een zeer gevatte reactie probeer te bedenken, tot de conclusie kom dat ik hier jammerlijk in faal, wegsurfen, terugsurfen, drie letters typen, de booschap weghalen, mezelf een stomkop noemen en weer verder surfen. Ik vind het dus helemaal niet erg als jullie niets weten te zeggen. Soms vált er ook gewoon niets te zeggen. Maar dankzij al die leuke, lieve, ontroerende reacties van de afgelopen tijd, weet ik nu in ieder geval dat jullie er zijn. En dat maakt me, definitely, een heel blij meisje.

Dreaming wide awake – Lizz Wright